Fjármála- og efnahagsráðuneytið hefur lagt fram drög að frumvarpi sem, á almennan hátt, á að innleiða í lög reglur um hvernig megi ljúka megi tilvist tiltekinna ógjaldfærra opinberra aðila með slitum sem um margt svipar til gjaldþrotaskipta. Þótt umræddar reglur eigi að vera almennar þá er ljóst að kveikjan að gerð frumvarpsins er bara ein: fjárhagsvandi ÍL-sjóðs.
Sá vandi, sem gæti skilað ríkissjóði allt að 450 milljarða króna tapi árið 2044 (200 milljarðar króna á núvirði) verði ekkert að gert, á rætur sínar að rekja til pólitískra ákvarðana sem teknar voru árið 2004.
Til að setja þessar tölur í samhengi má nefna að samkvæmt útreikningum Hersis Sigurgeirssonar, prófessors í fjármálum við Háskóla Íslands, á hvað Icesave-samningarnir hefðu kostað ríkissjóð þá reiknaði hann sig niður á að kostnaður skattgreiðenda vegna Icesave I og II hefði orðið 140 milljarðar króna á verðlagi ársins 2016, eða um 190 milljarðar króna á …
Það er augljóst að Sjálfstæðisflokkurinn stendur á bak við þetta. Í stað þess að hækka skatta á stóreignamenn og fyrirtæki eiga lífeyrisþegar framtíðarinnar, þeas komandi kynslóðir, að taka skellinn. Stóreignamenn og fyrirtæki eru hins vegar ekki komandi kynslóðir. Ef þetta sleppur gegnum íslenskt dómskerfi mun Mannréttindadómstóll Evrópu hafna slíkri eignaupptöku.
Ef lánskjörum yrði breytt með þessum hætti eftir á er ljóst að lánskjör ríkisins munu versna mikið.