Í augum margra útlendinga er Ísland sannkölluð fjársjóðseyja sem spyrða mætti saman við marga ævintýrasöguna. Margur útlendingurinn sem Ísland í hávegum hefir trúir fremur að á Ísalandi þrífist álfar og tröll en menn líkt og Sigmundur Davíð, Gylfi Ægisson og Bjarni Benediktsson.[1] Og til að gæta jafnræðis þá eiga þeir og bágt með að trúa því að Hanna Birna Kristjánsdóttir, Vigdís Hauksdóttir og Ólöf Nordal státi af sama þjóðerni og Björk Guðmundsdóttir.

Það er allt í fokki!

Gæti þetta þó verið að breytast þessa dagana, ekki satt? Þessa dagana hefir Ísland ratað í margan erlendan fjölmiðlinn og ekki fyrir hve fallegt og stórbrotið landið sé; ævintýri, lygasögu líkast. Nei, eins og alþjóð ætti að vita hefir landið lent í fjölmiðlum fyrir allt annað og neikvæðara. Sumir erlendingar kunna, meira að segja nú til dags, að vita að forsætisráðherra sé ekki Alfinnur álfakonungur heldur dýralæknirinn „Það er er erfitt að eiga Pening Ingi Jóhannesson“ og að Ólafur nokkur sem kenndur var við grís á sínum tíma og sakaði Dabba kóng um skítlegt eðli sé ígildi Íslandskonungs. Að ógleymdu því að Sigmundur, sem íslensku þjóðinni finnst viðeigandi að kalla Svikmund, hafi hrökklast — eða kannski ekki, við sjáum til — frá völdum og það fyrir tilstilli illa innrætra og óprúttina blaðasnápa sem einskins svífast í að ata lygaauri hinn háæruverðuga sannleiksvitandi fyrrum æðsta mann ríkistjórnarinnar og alltumlykjandi vísdómsbrunn. 

Skal ekki farið náið  út í þá sálma enda væri það að bera í bakkafullan lækinn. Nógu margir hafa bent á þá staðreynd að framganga íslenskra ráðamanna sé þeim og landinu ef til vill síst til sóma og að hún jaðri við gera eyríki vort að aðhlátursefni í augum spilltustu þjóða. Ef hún hreinlega gerir það ekki burtséð frá gögnum utanríkisráðuneytisins. Þar að auki virðast jákvæðu raddirnar  — þeir sem líta Frón jákvæðum augum —  miðast við einbeittan vilja þeirra sem þrá að sjá landið í hyllingum, „no matter what“, og líta á nýjustu atburði í jákvæðu ljósi. Er þá einkum horft til mótmælanna og þau talin til eftirbreytni svo og til merkis um staðfestu Frónbúa þótt oftlega gleymist að taka með í reikninginn að þeir hinir sömu völdu þessi sömu spilltu stjórnvöld. Gefa má sér að álfaelskandi Þjóðverjar séu framarlega í flokki þeirra sem segja að á Íslandi sé „alles im Lot“.  

Hugsanlega ættu íslensk yfirvöld að tengjast vinaböndum við lönd sem gætu verið vel spillingarsamanburðarhæf og þekkt fyrir ósiðlæti, mútuþægni, siðspillingu og þar fram eftir götunum. Má í því samhengi nefna Balkanlöndin og Ítalíu. Mögulega mætti landinn bera hlutskipti sitt saman við alþýðu þeirra landa þótt vissulega hafi íslensk alþýða það öllu betra í efnislegum gæðum. Til að mynda eru okkar fátæklingar örugglega betur staddir en þeir í Króatíu. Látum þó viðlíka pælingar liggja milli hluta að svo stöddu.

Máske má líta á hina nýju ímynd sem hressilega tilbreytni frá þeirri álfaerótík og „náttúruharmoníum“ sem ófár útlendingurinn fyllist, og fær kannske ballfró yfir, er Skerið ber á góma, hafi hann á annað borð einhverja vitneskju um land og mörlendinga. Líklega eru þó fleiri á því að betur fari á að Ísland spili ekki í Berlusconi-spillingardeildinni. Það getur enda vart verið gott til eftirspurnar að Íslendingar lendi í Nígeríupottinum og hafi á sér svindlaraorðspor einkum og sér í lagi ef auðnast á að láta blautan grilldraum frjálshyggjumannsins verða að veruleika. 

Skýtur því sú spurning upp kollinum hvað gera má til að laga ímynd landsins? Ímynd sem ef til vill hefir verið spillt af spilltu fólki og verður vel sennilega haldið áfram að spilla fyrir græðgissakir. Alltént sýnir ríkisstjórnin ekki á sér fararsnið og má búast við að súperbandið Gosi Benediktsson og ránfuglarnir stefni á ryðja frá sér hverju einkavæðingarvinalaginu á fætur öðru. Eru þau lög líkleg til að valda óeirðum í framtíðarteitum klakans. Vart viljum við það? En á móti kemur að okkur er vart treystandi fyrir lagalistanum enda þekkt fyrir að velja yfir okkur sömu síbyljuna æ ofan í æ. Við erum also alltaf að „fokka“ upp Íslandi.

Nú liggur í augum upp, og jafnvel úti líka, að flestir þeir sem Íslandi sýna áhuga gera það sakir þeirrar náttúru sem þar er að finna. Ferðamenn sem eyjuna sækja heim gera það því að gera allir náttúrunnar vegna en ekki í menntunar- og menningarskyni. Státar landið enda ekki af neinu sérstaklega merkilegu í menningarsögulegu ljósi. Jú, vissulega má stæra sig af miðaldabókmenntunum, Halldóri Laxness, lýsi, hvalabjór og íslensku pylsunni en það er líka allt og sumt.

Náttúra þessi er, enn sem komið er, lítt snortin af eyjunnar Hönnum, Simmum, Björnum, Viggum, Siggum, Gunnurum og Ólum. Er enda ef til vill ekki nóg af þeim enn sem komið er til að valda móðurjörðinni Godzilla-skaða í anda serbneskra hersveita í Júgóslavíustríðinu síðasta.

Náttúran er alltént fjölbreytt og ævintýrarík og fær náttúrunnandinn jafnvel á tilfinninguna að ekkert sé útilokað og allt geti mögulega skeð[1] enda á íslensk náttúra það til að vera óútreiknanleg og jafnvel skeinuhætt túrhestum. Margir vilja og meina að téð náttúra sé einstök og að bera geri allt sem mögulegt sé til að vernda hana komandi kynslóðum til heilla. Er þá eigi einvörðungu átt við komandi klakans kynslóðir.

Hættum þessu helvítis fokking fokki!

Við vitum að Ísland er innundir á ferðaglöðum tímum og eru afkomendur þeirra bænda sem byggðu Hólminn iðulega í minnihluta á höfuðtúrhestastöðunum. Oft er sú, að er virðist, einnig raunin þegar kemur að þjónustustörfum sem innt eru af útlendingshendi. Já, niðjar Húsavíkur-Jóns og annarra naftogaðra Frónbúa eru ekki bara í minnihluta við Gullfoss og Geysi heldur svo að segja, með ýkjum auðvitað, allstaðar.   

Mætti því spyrja, í ljósi alls þessa, hvort ekki fari hreinlega best á því að leggja lýðveldið niður og setja á laggirnar einn allsherjar þjóðgarð sem gefa mætti nafngiftina Iceworld. Ef allir þeir sem Ísland byggja yfirgæfu Skerið mætti lýsa allt landið þjóðgarð. Sá þjóðgarður yrði vafalítið sá stæsti og bezti í heimi. Kannski mætti einnig setja á laggirnar leiktækjagarð með víkingaþema í Borgarnesi. Hann yrði að sjálfsögðu í anda Dieney World.

Því er ekki landið og sá búskapur sem þar fer fram barasta óhagkvæm rekstrareining? Landið er of stórt fyrir þetta fáa fólk sem býr þar. Flestir búa þar líkast til af þeirri einföldu ástæðu að þeir eru fæddir þar. Hefðu þeir örugglega valið sér annan bústað ef val á móðurskauti hefði staðið til boða. Enda er veðrið ekkert til að skála fyrir í köldum bjór eða hvítvíni og enn fremur er landið háð innflutningi á því að gera flestu og eru matvörur dýrar og gæði takmörkuð. Svo eru íslensku ostarnir illætir, íbúðarhúsnæði dýrt, verðtrygginginn ógeðfelld, heilbrigðiskerfið á hliðinni. Já, það er margt að og til hvers hreinlega að vera að þessu þegar þeir sem búa að íslensku ríkisfangi geta næsta auðveldlega yfirgefið landið og búið annars staðar. Einkum og sér í lagi vegna þess að Ísland er aðili að Evrópska efnahagssvæðinu. Að ekki sé nú talað um Norðurlöndin, maður minn.

Fjöldinn allur af flóttafólki bankar á dyr Evrópu og Evrópusambandsins. Fjöldi sem er öllu meiri en Frónbúar með íslenskt ríkisfang. Flestir þessara flóttamanna koma allslausir og flestir þeirra vilja setjast að í Þýskalandi. Enda er gott að búa í Þýskalandi. Flóttamennirnir þurfa að byrja upp á nýtt, þeir þurfa að læra tungumál sem er þeim framandi og stundum þurfa þeir að glíma við fordóma sakir þess að hafa fæðst inn í vissan menningarheim með dimmleitt litarhaft. Evrópa er heldur ekkert voðalega hrifin af því að fá þetta fólk til sín. 

En Íslendingar á hinn bóginn njóta almennt séð velvildar í Þýskalandi og þótt landið sé nokkuð fjölmennt og þéttbýlt má alveg koma fleirum fyrir auk þess sem þýðverskir verða eldri og eldri og færri börn fæðast þar. Kemur því til með að vera skortur á hagvaxtaraukandi einstaklingum þegar fram líða stundir. Also, þar má vel koma fyrir nokkrum eyjarskeggjum.

Aukinheldur er ekki svo erfitt fyrir sæmilega vel skyni gæddan einstakling að ná tökum á þýskri tungu og aðlagast þýskrum aðstæðum. Það er án minnsta vafa öllu viðráðanlegra fyrir íslending sem talar germanskt tungumál og hefir áþekkan vestrænan, menningarlegan bakgrunn að ná tökum á tungu og þýðverskum kynslóðaarfi. Alltént er efalaust auðsóttara Íslendingi að aðlagast aðstæðum en Sýrlendingi og Súdana.

Fjöldi eyjarskeggja er heldur ekki það mikill að landið ráði eigi við hann. Einnig væri örugglega hægt að dreifa Íslendingum á Norðurlöndin þar sem hið sama er upp á teningnum hvað aðlögunarfærni áhrærir.

Hvað yfirgefnu eyjuna varðar má sjá fyrir sér að allir sem búa að íslensku vegabréfi eignist hlut í Iceworld hf. sem reka myndi Þjóðgarðinn. Og auðvitað yrði seldur aðgangur að honum sem og þeim húsakosti sem tekinn yrði undir gesti landsins. Nú, þeir sem ekki eru íslenskir ríkisborgarar geta bara farið til síns heima. Hvernig farið yrði að því að stofna hlutafélag og á hvaða hátt arður yrði greiddur út er seinni tíma vandamál. Fyrst er að varpa fram hugmyndinni.

Nú hreyfir kannske einhver við andmælum og bendir á að synd sé að kasta íslenskri menningararfleifð og tjáskiptatæki voru á þennan hátt fyrir róða. Við því er einvörðungu að segja: „so what“! Hvorugt bíttar diff í hnattrænu ljósi og því síður að það skipti máli þegar maður er kominn undir græna torfu. Málið er að hafa það ágætt á meðan andinn er dreginn. Hvort tveggja má því deyja drottni sínum svo framarlega sem náttúran njóti verndar og að Ísland eða Iceworld fái að dafna í friði fyrir mörlandanum og stíflum hans. Að sjálfsögðu yrði að sjá til þess að ágangur náttúruelskenda yrði ekki of mikill. Það er auðvitað seinni tíma úrlausnarefni.

Á þennan máta má varðveita ímynd Íslands sem sannkölluð fjársjóðseyja er spyrða má saman við marga ævintýrasöguna og það án Sigmundar Davíðs, Gylfa Ægissonar,  Bjarna Benediktssonar, Hönnu Birnu Kristjánsdóttur, Vigdísar Hauksdóttur og Ólafar Nordal. Af hverju ekki bara að leggja niður lýðveldið og hætta þessu fokki?