Enska knattspyrnan getur verið dramatískari en svæsnustu sápuóperur. Leikurinn sjálfur er marglaga tilfinningarússíbani þar sem leikrænir tilburðir, dómgæsla byggð á tækni en samt hlaðin mannlegum mistökum og allt of stór egó með tískuklippingar en gríðarlega hæfileika til að gera listir með bolta bjóða upp á sýningar oft í viku.
Dramatíkin teygir sig þó langt út fyrir völlinn. Leikmennirnir hafa tekið við hlutverki popp- og rokkstjarna sem helsta fóður slúðurblaða þar sem ástarlíf þeirra og aðrar athafnir eru sífellt undir smásjá.
Eignarhaldið á ensku liðunum hefur líka tekið stórstígum breytingum á síðustu áratugum. Liðinn er sá tími að velviljaðir meðalstórir verslunarmenn úr nærsamfélaginu haldi um stjórnartaumanna og þess í stað eru komin olíuríki, bandarískir fjárfestingarsjóðir og allskyns nýríkir lukkuriddarar sem langar að spila Football Manager, nema í raunveruleikanum í stað tölvu.
Nýjasti þátturinn í þessari sápu snýst um Everton, sögufrægt félag sem hefur verið í efstu deild lengur en …
Athugasemdir (1)