Vafalaust furða margir sig á fyrirsögninni og líta á fylgi hreyfingarinnar sem luxusvandamál.
Það er það að vissu leyti. Píratar hafa forðast það sem heitan eldinn að gerast formlegur stjórnmálaflokkur hvað þá fjöldaflokkur. Það er að hluta skýringin á fylginu. Kjósendur í dag, sérlega ungt fólk vill ekki láta merkja sig á ákveðnum stjórnmálaflokki hvað þá isma (e. stjórnmálastefnu).

Eins og Pírötum er von og venja hirða þeir ekki um stjórnmálaleg landamæri heldur taka þann kúrs sem þeir telja skynsamlegan. Píratar bjóða öllum eða flestum að fylgja sér. Ekki sem yfirlýst ákveðið stjórnmálaafl heldur sem einstaklingur sem virðir lýðræði, því meir sem það er beint og hindrunarlaust. Stefnan er ekki endilega popúlísk heldur sprettur fram sem lindin tær.
Þess vegna geta sósíalistar eða nýfrjálshyggjufólk ekki gert ráð fyrir að það geti á sínum forsendum slegist í hópinn. Ef aftur á móti er eitthvað úr þessum fræðum skynsamlegt og nýtilegt þá má notast við það.

En það er vandi að vera stór, sérlega í stjórnmálum. Eðli sigurvímunnar er að þá flykkjast áhugafólk að og sér leik í borði. Leik til að koma málefnum sínum á framfæri jafnvel komast til áhrifa. Ekki er til sá áhugamaður um þjóðmál að hann geti ekki klætt skoðanir sínar í föt Píratans.

Á þetta mun reyna er nær dregur þeirri stundu að velja þarf fólk til forystu.

Slík barátta gæti orðið hreyfingu Pírata til skaða ef ekki er til vandað.