Nú er ljóst að söfnun undirskrifta um þá áskorun að varið sé ávallt 11% af vergri þjóðarframleiðslu til heilbrigðismála hefur náð ákveðnu lágmarki. Lágmarkið 15% er það mark sem almennt er talið sé marktækt og er viðmið núverandi stjórnarskrárnefndar.

En hvernig mun ríkisstjórn og alþingi bregðast við?

Ekkert að svo stöddu en fróðlegt verður að glugga í næsta frumvarp fjárlaga. Það er jafnframt kosningafrumvarp og þá er oft slakað á ýmsum sparböndum.

Ég spái því að fyrir utan umræðu um stjórnarskrármál verði heilbrigðismálin ofarlega á baugi í næstu kosningum.

Forsætisráðherra kemst ekki út fyrir rammann og horfir á viðmið annarra Norðurlanda. Hann sem oft áður og þrátt fyrir fjölda aðstoðarmanna ber saman epli og appelsínur. Hann gerir ekki ráð fyrir þeirri forsendu að ef t.d. munurinn á hlutfalli Íslands hefur verið a.m.k. 3% undir viðmið Norðurlanda s.l. 5 ár þarf verulega að gefa í. Heilbrigðiskerfið er í raun við það að hrynja.

Tveir þingmenn stjórnarmeirihlutans komast heldur ekki út fyrir rammann og telja að þá þurfi að skera niður í öðrum þáttum.

Þessir blindu þingmenn sjá ekki lausninga í því að stækka kökuna.

Í dag var kveðinn upp merkilegur dómur. Ríkið mátti leggja á 500 milljóna þorskígildisskatt á eitt útgerðarfyrirtæki. Þá hefur verið bent á að ef verði veiðigjald fært aftur til fyrra hlutfalls bætist við 12 miljarðar í ríkissjóð.

Það er því viljinn sem sýna verkin.