Líklegast er fyrirsögn bloggsins í dag marklaus. Samfylking getur ekki verið sundruð það er þversögn. En Samfylkingin getur verið sundruð einungis með því að setja sérnefni á nafnorðið.

Sigurjón M. Egilsson skrifar um Samfylkinguna með fyrirsögninni:
-Alkul í Samfylkingunni.-

Hann rekur átakasögu frá því núverandi formaður Samfylkingarinnar fékk óvænt mótframboð sem tókst næstum því. Eftir það hangir samstaðan innan flokksins á bláþræði.

Eins og ég sé þetta þá byrjar þrautagangan með samþykki flokksstjórnar að ganga í eina sæng með Sjálfstæðisflokknum vorið 2007. Bæði var að Samfylking var stofnuð til þess að vera mótvægið við hægriöflin í landinu og sameina þannig félagshyggjufólk undir einum hatti. Stólasetan var ráðherrum Samfylkingarinnar mjúk, og svo næsta örlagaskref að formaður SF tók að sér utanríkisráðuneytið. Það ráðuneyti gerir í raun ráð fyrir að viðkomandi ráðherra er sjaldan á landinu og flokksstarfið og allt utanumhald leggast á aðrar herðar. Þær herðar og hendur voru ekki endilega samhentar. Þegar Jóhanna Sigurðardóttir var svo kölluð til leiðtogastarfa var sigurvissan og samfylkingin mikil. Kattasmölun og önnur óeining hjó í fylgið.

Við lá að ríkisstjórnin spryngi á flokkstjórnarfundi SF í árslok 2011.
Össur Skarphéðinsson (2013) segir eftirfarandi í bók sinni Ár drekans:
-"Ég fór á sögulegan fund á Nordica kvöldið áður [30.desember] þar sem sveitir Árna Páls fráfrarandi efnahagsráðherra höfðu gert óvænta uppreisn í flokksstjórn Samfylkingarinnar.[...] Hefði kosningin tapast hefði það óhjákvæmlega þýtt að Jóhanna hefði samstundis orðið að segja af sér bæði formennsku og sem forsætisráðherra. Ríkisstjórnin hefði í einu vetfangi sprungið með stórum hvelli."-(bls.9)

Ekki mikil samfylking á þeim fundi. Annað þekkt dæmi er í heimildarmynd um Jóhönnu er viðtekinn formaður spilar því út að stjórnarskrárfrumvarpið sé brunnið inni á tíma. Viðbrögð Jóhönnu benda til þess að ákvörðun formannsins var tekin án samráðs við þingflokk Samfylkingarinnar.

Það er ljóst að í kosningunum 2013 náði Samfylkingin ekki léttvínsfylgi og hefur í raun ekki náð vopnum sínum síðan.

Sigurjón skrifar:

-"Þarna er stóra málið. Árni Páll og svo flest hin. Erfitt er að sjá að forystufólkið nái að vinna saman. Það er leitað að formannsefni, til að taka við af Árna Páli eða fara gegn honum, hætti hann ekki sjálfviljugur. Meðan sumir segja ekki sanngjarnt að kenna honum einum um afleita stöðu Samfylkingarinnar segja aðrir hann hafa misst af þeim tækifærum sem hann hafði til að bæta stöðu flokksins. Hann geti einfaldlega ekki meir."-

Það sem virðist staðfesta þessa greiningu er t.d. þetta:

-"Árni Páll Árnason, formaður Samfylkingarinnar, segist ekki styðja frumvarp Helga Hjörvar og Sigríðar Ingibjargar Ingadóttur um afnám verðtryggingar á nýjum fasteignalánum. Frumvarpið endurspegli ekki stefnu Samfylkingarinnar."- (Vefritið Eyjan 21.1.2016).

Það er fáheyrt að almennir þingmenn taki jafn stórpólitískt mál á dagskrá - og jafnvel mál sem að sögn formannsins endurspeglar ekki stefnu Samfylkingarinnar.

Þar fór samfylkingin.

Forystan verður að sýna fram á samstöðu annars verður að líta svo á að lokaniðurstaða Sigurjóns Magnúsar sé rétt:

-"Niðurstaðan er einhvern veginn svona; það er forystukreppa í Samfylkingunni, heilindin í samstarfinu eru lítil, það er of mikið að segja að þau séu engin, flokkurinn hefur enga sjáanlega sérstöðu, erfitt er að sjá hvernig Samfylkingunni reiðir af fram að forystukjörinu. Samfylkingin er í óvissuferð.-"

Slíkar ferðir enda oftast út í móa.