Um þessar mundir eru jafndægur að vori. Vorkoman hefur yfirleitt fyllt landann af bjartsýni og skammdegisrausið þagnar.

En bara ekki í ár.

Forsetakosningar eru eftir þrjá mánuði og frambjóðendum fjölgar meir en ferðamönnum. Hugsanlega í Langtíburtistan  kæmi sú staða upp að á annan tug frambjóðenda telja sig hæfan sem forseta. Forsetakosningar eru því að breytast í mælingu á dómgreind eða frekar dómgreindaleysi. Ég velti því fyrir mér hvort þetta ágæta fólk hafi kynnt sér nægjanlega störf og hlutverk forsetans. Reynsla manna þarf að vera margþætt og einkum á stjórnskipun landsins, samskipti við stjórnmálamenn. Þá þarf varla að minnast á að forsetinn þarf að vera menningartengdur og síðast en ekki síst tala móðurmálið óaðfinnanlega. Þá þarf fortíð forsetaefnis að vera kusklaus. Öllum steinum er velt við í kosningabaráttu. Í mínum huga vantar alla tólf yfirlýstu frambjóðendur þessa kosti. Eina persónan sem uppfyllir þessa kosti, Katrín Jakobsdóttir gefur ekki kost á sér. Ég hef reyndar skilning á þeirri ákvörðun en hennar tími mun koma. Hér eftir verður það hálfgert hlátursefni að gefa kost á sér og koma undan feldi. Líklegast þurfum við að fara í svipað ferli og Finnar og íhuga að draga úr áhrifum embættisins eða jafnvel leggja það niður. Kostirnir eru ekki góðir.

-

Annað mál hefur yfirgnæft umræðu síðustu viku. Mál sem byrjaði sem Facebook færsla maka forsætisráðherra um fjármál sín. Það eitt að velja samfélagsmiðil í slíka stórtilkynningu er rannsóknaratriði. Í langtíburstan hefði verið kallað á blaðamenn af minna tilefni. Öll þjóðin er t.d. ekki vinir forsætisfrúarinnar á Facebook. Eða, var tilkynningin einungis smá tilkynning til ættingja og vina? Gleymið þvi ekki að eiginkona Ice-hot1 gerði slíkt hið sama. Líklegast að hér eftir komi tilkynningar frá ríkisstjórninni í gegnum Facebook og þá til stuðningmanna. Hinir geta átt sig.

Gauti Eggertsson býr í New York og glöggt er gestsaugað:

"Það er fáránlegt að halda því fram að þetta mál sé ekki fréttnæmt heldur endurspegli "fárveika pólitíska umræðu"--  þetta væri stórfrétt alls staðar í veröldinni sem hefði alvarlegar afleiðingar. Þetta snýst ekki um tilteknar persónur, heldur grundvallar leikreglur um hagsmunatengls stjórnmálamanna og traust á stjórnmálalífinu almennt og ekki síst hvort íslensk fjölmiðlun sé yfir höfuð í stakk búin til að glíma við svona viðkvæm mál. Á Íslandi þekkja allir alla, og því er erfitt að tala um svona mál, bæði fyrir fjölmiðla- og stjórnmálamenn, þetta var líka alvarlegt vandamál fyrir hrun. Vera kann að það verði ekki fyrr en erlendir fjölmiðar taki málið upp að fólk skynji alvöru málsins, því fréttamat þeirra mun ekki miða við persónur, tiltekna flokka, þ.e. hægri-vinsti osfrv. heldur einfaldlega hvernig málið lítur út utan frá séð. Ísland er ekki lengur eyland, hrunið var alþjóðlegt fyrirbæri, Ísland er að reyna að endurvinna traust á íslensku efnahagslífi, og því er rétt að fólk í ríkisstjórnarflokkunum hugsi vandlega og af ábyrgð um hvernig best er að glíma við þetta stórmál út frá trúverðugleika Íslands almennt á alþjóðavettvangi, fremur en með að reyna að persónugera málið."

Er þetta ekki málið? Eru menn svo hissa að hinn almenni kjósandi vill ekki gömlu ónýtu flokkana til valda.

Ísland er að breytast í sirkus. Sirkus með töframenn sem draga kanínur upp úr höttum, trúða sem kalla fram hlátur með prumpi og ofar svífa loftfimleikamenn.

Sirkus Simma Smart.