Munur er á lögum starfsmanna sveitarfélaga og ríkisins. Hjá ríkisstarfsmönnum er þessi grein:

IV. kafli. Skyldur.
 (Lög um réttindi og skyldur starfsmanna ríkisins,1996 nr. 70 11. júní).
14. gr. Starfsmanni er skylt að rækja starf sitt með alúð og samviskusemi í hvívetna. Hann skal gæta kurteisi, lipurðar og réttsýni í starfi sínu. Hann skal forðast að hafast nokkuð það að í starfi sínu eða utan þess sem er honum til vanvirðu eða álitshnekkis eða varpað getur rýrð á það starf eða starfsgrein er hann vinnur við. (leturbreyting mín).

Ef Snorri Óskarsson, kenndur við Betel væri ríkisstarfsmaður hefði ákvæðið um athafnir utan vinnustaðar komið til álita.

"Áfrýjandi [Akureyrarbær] hefur ekki borið því við í málinu að stefndi hafi í starfi sínu sem kennari við Brekkuskóla sýnt af sér háttsemi sem hefði getað leitt til áminningar og uppsagnar eftir þessum ákvæðum greina 14.8 og 14.9 í kjarasamningnum. Þegar metið er hvort áfrýjandi kunni á grundvelli annarra heimilda en þessara ákvæða kjarasamningsins að hafa mátt veita stefnda áminningu og segja upp ráðningarsamningi þeirra vegna háttsemi hans utan starfs verður að gæta að því að áfrýjandi var sem stjórnvald bundinn af þeirri meginreglu að lagaheimildar var þörf fyrir gerðum hans."

Þetta er athyglisverð niðurstaða í ljósi raka Hæstaréttar.
Án þess að ég taki afstöðu í þessu máli velti ég því fyrir mér hvort ákvæðið í lagagrein ríkisstarfsmanna brjóti ekki í bága við stjórnarskránna:

73. gr. Allir eru frjálsir skoðana sinna og sannfæringar.
Hver maður á rétt á að láta í ljós hugsanir sínar, en ábyrgjast verður hann þær fyrir dómi. Ritskoðun og aðrar sambærilegar tálmanir á tjáningarfrelsi má aldrei í lög leiða.

Hér er grundvallarmunur. Hægt er að fá dóm fyrir ummæli en þau hafa engin önnur réttaráhrif s.s. stöðumissi.

Mér vitandi hefur ekki reynt á þetta fyrir dómi.

En ég fellst frekar á að menn hafi tjáningarfrelsi utan vinnustaðar og standi við þau ef á reynir.