Ein frægasta tilvitnun seinni tíma hljóðar einhvern veginn svona: 

„Ég er búinn að fylgjast með þessu þjóðfélagi í 50 ár. Þetta er ógeðslegt þjóðfélag, þetta er allt ógeðslegt. Það eru engin prinsipp, það eru engar hugsjónir, það er ekki neitt. Það er bara tækifærismennska, valdabarátta.“

Þetta sagði Styrmir Gunnarsson fyrrverandi ritstjóri Morgunblaðsins við rannsóknarnefnd á vegum Alþingis í eftirmálum hrunsins. Margur hefur eflaust létt á hjarta sínu við nefndina en þegar hundslappadrífu mörg þúsund blaðsíðna linnir standa þessi orð líkt og steinn upp úr fönn.

Það er nefnilega alveg rétt hjá Styrmi að þetta er ógeðslegt. Sjálfstæðisflokkurinn var og er undarlega samansúrrað  bandalag þar sem þræðir heimóttarskapar, hagsmuna, frændhygli og vænisýki renna svo fagurlega saman saman í naflastreng skrímslis sem lítur samt út eins og sauðkind í teinóttum jakkafötum. 

Sjálfstæðisflokkurinn hefur alltaf verið svo fagurlega skipulagður. Hverfafélög í Reykjavík teygja anga sína um nes og voga, flokksfélög utan borgar vakta hjarðir í heimahögum, sérstök félög eru mynduð um vestræna samvinnu, kvenfélög, ungliðahreyfingar, skipulagður akstur á kjörstað, merkingar í kjörskrá, kökubasarar og stjórnmálaskóli með þjálfun í  sjónvarpsframkomu. Í baksviðinu vaka svo fjáröflunarnefndir, fulltrúaráðið, landsfundurinn, aðalskrifstofan í Valhöll og allt þetta stjórnkerfi sem sumt er sýnilegt en annað ósýnilegt. 

Hugmyndafræðileg loftmynd af Sjálfstæðisflokknum hefur lengst af líkst maurabúi þar sem hver eining er á sínum stað og allir hafa hlutverk en eru samt ein heil lífvera.

Morgunblaðið hnitaði svo  hringa yfir þessari fagurbúnu sveit líkt og klógulur örn reiðubúinn að læsa klónum í hvert það rauðleita síli sem vogaði sér að reka snjáldrið upp í hina fagurtæru læki þúsundáraríkis Sjálfstæðisflokksins.

Það hefur alltaf verið svo öruggt, svo rétt, svo óumdeilt að vera félagi í Sjálfstæðisflokknum að í heilum ættum, fjölskyldum eða þorpum varð fylgispektin að default stillingu og raðirnar voru svo þéttar og fagrar og gott að vera innan um sitt fólk og finna voðfelldan hjúp samstæðra og samþykktra skoðana vefjast um sig eins og reifar eða líkklæði eftir aldursflokkum.

Allt þetta sá Styrmir úr varðturni sínum á Morgunblaðinu þar sem hann stóð vaktina í áratugi. Hann leit yfir ríki flokksins en sá ekki hvað þetta var fallegt heldur sá hann hvað þetta var ógeðslegt og við verðum að þakka honum fyrir að segja okkur frá því vegna þess að við hefðum aldrei trúað neinum öðrum sem hefði sagt þetta.

Styrmir sagði okkur líka hvernig hann hefði með skipulegum hætti stundað njósnir fyrir yfirmenn sína í flokknum og á blaðinu að viðbættri leyniþjónustu Bandaríkjanna. Allt þetta gerði Styrmir til þess að bægja vofu heimskommúnismans frá íslenskum heimilum og koma í veg fyrir að hér yrði tekin upp rúbla og skylduát á rauðrófusúpu eftir hersýningar um helgar.

Þegar menn leggja þetta saman við lýsingar úr ævisögu Gunnars Thoroddsen sem segir frá 600 manna dyggu liði flokksstjóra Sjálfstæðisflokksins sem vaktaði framferði samborgara sinna og stjórnmálaskoðanir þeirra og sá til þess að fólk utan flokksins fengju aldrei vinnu, stöðu eða tækifæri sem neinu máli skipti þá hríslast hráblautur hrollur um okkur. Því Styrmir hefur rétt fyrir sér.
Þetta er ógeðslegt. 

Sjálfstæðisflokkurinn er Stasi Íslands, hann er skrímsli sem við höfum grunlaus leyft að vaxa of  lengi.

Þetta er ekki vel skipulagður flokkur. Þetta er hugsjónasnauð mafía, leyniþjónusta, samtryggingarfélag, ættarveldi og ungmennafélag runnið saman í einum samfelldum óskapnaði.

Hugsið ykkur alla þá hæfileika sem farið hafa forgörðum, öll þau tækifæri sem við höfum glatað, allt fólkið sem við hröktum úr landi, héldum frá vinnu eða útskúfuðum í félagslegu, menningarlegu og félagslegu tilliti aðeins vegna þess að þar var ekki félagar í Sjálfstæðisflokknum. Hugsið ykkur allar stöðurnar, embættin og áhrifin sem voru afhent vanhæfum í krafti frændhygli og vinskapar í þágu flokksins.

Þessu verður að linna. Þetta er ógeðslegur flokkur í ógeðslegu samfélagi og eina leiðin til þess að lækna okkur er að hætta að kjósa Sjálfstæðisflokkinn, rífa Valhöll, slíta hana og flokkinn af þjóðarlíkamanum eins og kartnögl, skemmda tönn eða æxli. Þótt það kosti þjáningar stutta stund þá er það óhjákvæmileg hreinsun.